dinsdag 30 december 2008

Hemoglobine

Je kunt wakker worden uit een droom over stromend bloed, symbolisch beeld voor vitaliteit. Op mijn droge lippen lag vanochtend echter het woord 'hemoglobine'. het zal wel beroepsdeformatie zijn. Ik wist niet waar ik het had gehoord en ook niet wat het betekende. Het was de puzzel van de dag. Hemoglobine bleek bij nader onderzoek een eiwit te zijn, dat de kleur rood aan ons bloed geeft. In het bloed zorgt het voor het transport van zuurstof naar alle organen en ledematen in het lichaam. Op de terugweg vervoert het koolstofdioxide via de longen het lichaam weer uit. Een eiwit kortom, dat innig verbonden is met in- en uitademen, de basis van ons bestaan. Werd ik met dit woord wakker omdat ik een tekort aan dit ijzerhoudende eiwit heb? Het zou zomaar kunnen. Ik word in ieder geval al twee dagen wakker met het gevoel dat het leven zich ergens anders ophoudt dan hier.

maandag 29 december 2008

Een sprookje

Grijskapje en ik zaten te eten in de Wolvenstraat. Soms stelden we een vraag, en het beste antwoord was dan vaak: 'ik weet het niet'. In onze gedachten stonden we op een station en staarden naar het bord met de bestemmingen. Maar we zaten te eten in Amsterdam.
Ik zei: 'De wereld is een wolf die eruitziet als oma.'
'Er zijn hier geen wolven,' antwoordde ze vastberaden, 'en trouwens; met Roodkapje is het toch ook goed afgelopen?'
Ik wilde haar geloven. Toch zag ik in mijn ooghoeken grijswitte vachten langs de ramen schuren en kreeg het plotseling koud bij de gedachte aan de scherpe tanden.

zaterdag 27 december 2008

Sabotage

Het zal wel niet waar zijn. Toch speelt de gedachte door mijn hoofd dat acht jaar geleden een medewerker van het aannemingsbedrijf doelbewust die ene ring aan de afvoer van mijn douche niet goed heeft aangedraaid. Daarna twee wandjes heeft getimmerd en betegeld en de zaak grondig heeft vastgekit. Expres, om te kijken hoe lang dat goed zou blijven gaan. Een handeling of, beter gezegd, een nalatigheid van niks. Maar toch; subtiele sabotage, waarvan hij zelf nooit meer het resultaat zou zien. Het wegspuitende water zijn we na het breekwerk vandaag met vereende krachten, succesvol te lijf gegaan. Douchen kan ik voorlopig niet en al mijn handdoeken worden nu vrieskoude plankjes aan de waslijn. Maar het dweilen is voorbij.

vrijdag 26 december 2008

Radiostilte

Ik lees een boek dat zich afspeelt net achter het Oostfront, tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Russen proberen de Kroaten, die aan de kant van Duitsland vechten, te demoraliseren door via luidsprekers afwisselend zeer trieste en vrolijke muziek te laten klinken, en zo nu en dan propaganda. Een Kroatische officier zegt: 'De propaganda zegt de mannen niet veel, want die hebben ze laten inspreken door een Servier, maar de muziek deprimeert hen wel erg.' [Jonathan Littell, De welwillenden, p. 365] Aan het Oostfont is het ook kerst, op dit moment.
Het deed me denken aan een documentaire over Front 242 die ik vorige week zag, waarin werd verteld dat hun muziek destijds juist gebruikt was om Amerikaanse piloten op vliegdekschepen op te zwepen voor de bombardementen tijdens de Eerste Golfoorlog. Twee jaar later hadden ze er tijdens een Amerikaanse tournee fans bij; de teruggekeerde vliegeniers.
Zelf bleef ik gisteren wakker om na middernacht een soundscape met muziek van Mark Hollis en Talk Talk te beluisteren op de radio. Terwijl de stad zweeg, opgelucht en uitgeteld, schonk ik een whisky in en dompelde me onder in die muziek waarin de leegte tussen de noten zo'n belangrijke rol speelt. Ik verdween in een onduidelijke soep van andere nachten met die muziek, soms wel tien, vijftien jaar geleden. Met de laatste verdwaalde noten van de piano hield het verhaal over Hollis op; het is onbekend of hij nog muziek maakt. Ik keek tussen de gordijnen door en zag nog net de rode achterlichten van de dag. Zo kon ik de nacht wel in.

donderdag 25 december 2008

Gert ziet spookjes


Na een flinke dosis Wallace & Gromit op tv kan ook een schijnbaar onschuldig plakje kaas plotseling schrik aanjagen.

dinsdag 23 december 2008

Dweilen

Na dagen van inspirerende vriendschap en poezie is het noodzakelijkerwijs tijd voor het prozaische. Lekkage in mijn badkamer. Omdat ik in een huurappartement woon, heb ik daar personeel voor, dat ook nog rap ter plaatse kan zijn. Zo rap, dat ik de afgelopen twee dagen diverse keren van mijn werk naar huis ben gefietst - en weer terug. Waardoor de sleur van die dagelijkse tocht naar de universiteit er, zo aan het einde van het jaar, extra stevig inhakte. Ik nam alle vier de routes die me in dezelfde 14 minuten brengen waar ik zijn moet. Het hielp niet. En ook het commentaar van de rioleringsreiniger en de woningbouwopzichter vrolijkten me niet op. Het leek verdacht veel op een huisartsencliche: 'Kijkt u het nog even aan.'
Dat wordt dweilen met de kerst.

maandag 22 december 2008

Ritmestoornis

We zaten bij het raam en keken naar buiten, terwijl het langzaam donker werd. De lantaarns op het lege plein zetten de kastanjebomen in zacht spooklicht. De lampen boven de tafels weerspiegelden in de ramen. Het licht van buiten en dat van binnen vormden samen een klein sterrenstelsel. Niet daar en niet hier, alleen in het raam. Wij praatten ondertussen over de anderen, die er niet bij waren. We waren met z'n tweeën, maar toch met vier. Iedere zoveel minuten kwamen door een deur naast onze tafel plotseling nieuwe gasten het café binnen, met in hun kielzog een koude windvlaag. Iedere keer schrokken we op; het was alsof ons gezelschap verlaat was, en ineens zou komen aanschuiven. Zaterdagmiddag, onrustige harten.

zondag 21 december 2008

Warmbloedig

Warme deken of wreed sprookje? Sylvia B. liet te raden over in het Gem (Den Haag).

zaterdag 20 december 2008

Vrijdagmiddagborrel met de creatieve industrie

De heren naast mij bedenken een nieuw apparaat, dat al bijna bestaat. De kinderen aan de andere kant scrabbelen en leggen woorden die ze zelf ook nog niet eerder hoorden.

vrijdag 19 december 2008

De tafel van nul

We zaten met z'n tienen op onze knieën, onze ogen gesloten. Het enige geluid dat nog doordrong in het zaaltje was dat van warm water dat door lange buizen zijn weg zocht naar de radiator. Ik maakte een vergelijkbare, denkbeeldige reis door de bloedbanen van mijn lichaam, totdat ik overal aanwezig was - niet alleen in de holte van mijn rechterknie of in de onderste wervels van mijn rug. Pijn hoefde niet langer het belangrijkste levensteken te zijn. We hoorden niets meer; geen borrelende darmen, geen knakkende gewrichten, geen zuchtje onrust. Het was leger en stiller dan het ooit bij mij thuis zou kunnen zijn. Toen we onze ogen weer openden, begreep ik wat sinds mijn zevende als een schijnbaar betekenisloos raadsel had onthouden: tien keer nul is nul.

donderdag 18 december 2008

Back to the future

Terwijl ik door de gangen wandelde op kantoor, zag ik in vrijwel iedere kamer mensen die zich vermoeid uitrekten en niet van ophouden met gapen wisten. Na een bedrijfsfeest in 'seventies' stijl bleek het niet eenvoudig nog een hele dag energie en concentratie op te brengen. We hadden er een goeie herinnering bij aan onze keurige collega's die ineens opdoken in mini-rokjes met oranjebruin bloemenmotief; aan grote, bruine, vierkanten zonnebrillen; aan hotpants, catsuits, gruwelijk fel gekleurde en opengewerkte overhemden; aan plateauzolen; aan gesprekken over borst-, oksel- en schaamhaar en gebroken geweertjes; aan spencers en ribbroeken; aan dansen op ABBA, Boney-M, Status Quo en Hot Chocolate. Aan het einde vroeg ik wel me af hoe het huidige decennium er ingeblikt uit zou zien, op een feestavond over dertig jaar. P. probeerde zich voor te stellen dat zijn zoontje, die nu zes is, hem dan zou nadoen, in een Bjorn Borg onderbroek misschien. Hoe heet de tijd waarin we leven eigenlijk? Na de 'eighties' en de 'nineties'... de jaren nul?

woensdag 17 december 2008

Waken


Pas als het donker is, zie je waar het licht brandt.

Na afloop, in de bar



dinsdag 16 december 2008

Enkele reis

Het theater leek op het hoofdkantoor van de communistische partij van Oost-Duitsland en paste bij de ontnuchterende maandag. Ik was in gedachten door Europa gereisd dit weekend. Verhalen hadden me van een bankoverval in Stockholm 1973 naar de vliegende straatkeitjes in Athene gevoerd, anno 2008. Door de muziek was ik aangespoeld op de van alle mensen verlaten kust van IJsland, waar de poolwind vrieskou over het gestolde lava blies. Op het moment dat ik aankwam in mijn theaterstoel, waren we aan het derde liedje van de avond toe. Een melancholisch gestemde accordeon bracht Parijs in beeld, de drie talen uit de titel openden de rest van Europa: 'Adieu sweet Bahnhof, my train of thoughts is leaving...' Meteen was ik weer vertrokken, als een verstrooide James Bond zonder rijbewijs en koude oorlog. Onderweg, van Brussel naar Parijs, met uitzicht op 'backs of houses and streets like fjörds'. En ik reisde verder dan de muziek, naar Berlijn en een brug over het spoor in Bologna, waar ik ooit vele winternachten overheen naar huis moest lopen. Het ijzer onder mij was de verbinding met thuis, meer dan duizend kilometer verder - zo dacht ik er iedere nacht over. Maandag wilde ik de stad weer verlaten, vergeten wie ik ben en wat ik hier doe. Een enkele reis.

zondag 14 december 2008

Goed idee

Als deze genegenheid werkelijk iets betekent, komt ze vanzelf weer terug - zoals een goed idee, dat je vergeten dacht te zijn.

Verbeelding

Ik lees mijn neefje voor uit een boek dat ik hem cadeau gedaan heb voor zijn vierde verjaardag. We zijn op een ander feestje, de verjaardag van oma. Om ons heen gonzen stemmen, we verstaan ze niet meer. Op het moment dat hij gegrepen wordt door het verhaal, draait hij zijn hoofd langzaam weg van de plaatjes in het boek. Hij staart door het raam de verte in, luistert alleen nog naar mijn stem.

Winterblad, station Geldermalsen