Ingrijpen

Gisteravond draaide ik een van de honderden langspeelplaten uit de verzameling op mijn logeeradres, een opname van de vijfde symfonie van Jean Sibelius. Prompt werd ik terug in de tijd gekatapulteerd, naar een zomer zo’n twintig jaar geleden, toen mijn ouders met vakantie waren en ik voor de gelegenheid op hun huis paste. Ik had een doos met alle zeven symfonieën van Sibelius bij mee en draaide er iedere avond een van. Ik sloot mijn ogen en droomde van Finland. Ik waande mij in de Kalevala, in de donkere bossen en langs een van de honderden meren van dat duistere stuk aarde, en ’s nachts was het alsof ik werd gestoken door een van miljoenen muggen van Finland. Dat ik mij die avonden ook lichtelijk liet benevelen door de inhoud van een fles bessenjenever, omdat ik de sterke drankvoorraad overschrijding van de houdbaarheidsdatum wilde besparen, betekende in dit geval juist dat ik me die muziek zeer duidelijk zou blijven herinneren, in plaats van vergeten. Misschien kwam het daardoor dat die vijfde symfonie mij gisteren raakte, met een diepte die ik niet had vermoed. Ineens werd de tijd ingekort.

Op de hoes van de langspeelplaat stond een mooie foto van de componist en ik voelde de aandrang om hem te gaan natekenen. Prompt ontstond er kortsluiting met een paar andere ideeën.

Ik wilde Sibelius’ muziek aan iedereen laten horen; ik wilde die foto laten zien en ik wilde een meervoudige doorbraak forceren. Want ik wil een blinde muur in de stad, om mijn mooiste zinnen op te zetten; ik wil een punt maken voor alle graffiticrews van Europa en elders en hen een schop onder de kont geven: kom op gasten, laat los die conservatieve stijl van werken, dat overbekende, cliché artwork en die voorspelbare lettertypes.
Goed, bedenken kun je vanalles, denken kun je tot je hoofd uit elkaar barst, of tot je de lekkages ontdekt waardoor je alles weer vergeten bent wat je van plan was. Het is zaak er voor die tijd wat van te hebben gemaakt, no matter what. Anders rest er weinig meer dan frustratie of een schuldgevoel over alles wat je nagelaten hebt of bent kwijtgeraakt. Ik wilde laten zien wat ik bedoelde.

Hier om de hoek, in het park, zag ik vanochtend een prachtige wand die uitermate geschikt was voor een ingreep van mijn hand. Ervoor ligt een uitgestrekt grasveld. Ik liep naar de wand toe en zag dat een en een en een en een vijf kon zijn.
Goed, ik ken mijn beperkingen als tekenaar en met een spuitbus werken kan ik niet. Bij deze dan ook meteen maar een oproep voor een cursus streetart, en mijn schets voor een ingrijpen in ‘t stad. Jullie weten waar je me kunt vinden, als je een beetje je best doet tenminste.

‘I have made my name in the world by straightforward means. I must go on in the same way.’
[Jean Sibelius, in een brief ten tijde van het componeren van zijn vijfde symfonie.]