Dag 2: zuurstof

Misschien had ik het niet moeten doen. Op wat vermoedelijk tweederde was van het voor vandaag geplande schrijfwerk, ging ik naar buiten om frisse lucht op te snuiven. Zuurstof. In hoog tempo stierde ik de binnenstad in, in tegenstelling tot normaal met de blik naar beneden gericht (lees: naar binnen). Want ik leefde in een concentratiecocon. Ik liep een rondje langs de gracht en kleine straatjes achteraf en ging in een stil café een te bewerken hoofdstuk doornemen. Met een kop koffie erbij noteerde ik nuttige wijzigingsvoorstellen. Weldra zaten er echter energieke jonge studenten bij me in de buurt en kon ik niet langer meer scherpstellen. Sterker nog; op dat moment kwam de buitenwereld pas echt binnen. Ik stapte op en beende terug naar de schrijfkamer, maar zonder werkelijke oplossingen mee te hebben gebracht. De zuurstof was onontbeerlijk, maar door het inhaleren ervan is de dag nog niet voorbij, en zal ik ook vanavond doorwerken. De schrijver doet er beter aan te blijven zitten. Ik weet het.