De woorden, en het boek

Vind je het gek dat ik de dingen soms in twijfel trek? Hoe kan ik spreken, hoe kan ik de woorden nog uitspreken alsof ze me vertrouwd zijn? Verliefd zijn, van iemand houden, verlangen, missen, slapen, ontbijten, werken, reizen, schrijven; die woorden zijn iets anders gaan betekenen. En ik kijk achterdochtig naar de andere woorden. Het is alsof het binnenwerk van mijn woordenboek overnight vervangen is door een ander exemplaar.

Ik blader naar bladzijden die ik nog niet eerder opgeslagen heb en lees nieuwe woorden. Het boek ruikt fris, en ligt licht in de hand. Toch moet ik er aan wennen, aan wat ik lees. Ik zoek ook de oude lemma’s, waarvan ik iets dacht te begrijpen en tref dan nieuwe betekenissen aan, veranderde betekenissen, onbekende betekenissen soms. Het woordenboek lijkt gezuiverd, gemanipuleerd door mensenhanden. Ik herken niet wat ik zocht, en moet het doen met wat ik aantref. Ik vind het mooi wat ik ervan begrijp, maar ik durf er nog niet op te vertrouwen, en aarzel soms nog er iets van te maken. Ik zeg nog steeds ‘Ik weet het niet zeker’ aan het einde van zinnen vol woorden van nieuwe betekenis. Maar misschien moet ik niet langer onzeker zijn. Een nieuw woordenboek voor een nieuw boek, dat is een cadeau dat alleen zij me kon geven, en ik ben er blij mee.