Na afloop van zijn concert, zat ik zondagavond met Gianmaria Testa en zijn muzikanten een wijntje te drinken aan de Amstel. Hij keek tevreden om zich heen en zei dat Amsterdam hem een goed gevoel gaf, vanwege de 'chaos' die hij bespeurde, en waarmee hij vrijheid bedoelde. Tijdens hun tournee door Nederland hadden ze nauwelijks de tijd gekregen om een blik op hun omgeving te werpen. Overigens bracht hij zelf de meeste reistijd lezend door. Dit half uurtje nagenieten in Amsterdam was hem van harte gegund.
Hij vroeg of ik bij hun volgende tournee een paar avonden de vertalingen van zijn verhaaltjes uit het Italiaans wilde doen, omdat hij, ondanks de charme van een spontane vertaler uit de zaal, toch liever iemand naast zich had die hij vertrouwen kon, zoals vriendin Katia die avond. Het klonk me als muziek in de oren op dat moment. Ik zei dat ik zelfs wel zo’n rare tournee kriskras door Nederland mee zou willen – inclusief het wachten, de verveling en de herhaling van de concerten iedere avond. Ik zag voedsel voor mijn nieuwsgierigheid opdoemen, zeeën van leestijd, maar vooral: de mogelijkheid om weg te zijn. Een vlucht met gegarandeerde terugkeer. We proostten op het vooruitzicht.
Prompt zette hij met een klap zijn glas neer om zelf volop aan de vermeende Amsterdamse 'chaos' deel te nemen. De bus die hun instrumenten kwam ophalen, had van taxichauffeurs en andere ongeduldige hoofdstedelijke automobilisten niet de gelegenheid gekregen achteruit het straatje voor de artiesteningang in te steken. Na een aldus afgedwongen rondje rond de Amstel, ging Gianmaria nu maar zelf, wild gebarend, midden op straat staan om het verkeer tegen te houden. De roadie reed de bus achteruit en de begeleidende muzikanten haalden paaltjes uit gootjes om de straat vrij te maken. Beroemd tot diep in Canada, Duitsland en Frankrijk? Hier moest hij alles zelf doen, ook de catering met kalfskroketten van om de hoek. Ik bewaakte ondertussen de wijn, want die was ons ook al een keer ontfutseld door het barpersoneel. Fijn, Amsterdam.