De ogen sluiten

Moest ik vandaag binnen werken, gisteren genoot ik van de lente alsof hij al begonnen was. Ik lunchte in Amsterdam met E., terwijl we onze levens van de afgelopen tien jaar in vogelvlucht doornamen. We kwamen zo uit bij de creatieve industrie waarin hij tegenwoordig werkzaam is, en waar ik op termijn dichter op wil aansluiten. Het was een aangenaam prikkelend gesprek, met fijn stof tot nadenken. Daarom wandelde ik met opengesperde ogen dwars door de hoofdstad, verder, onder het station door, verder, en nam de pont naar het NDSM werfterrein. Ik stond als een boom geworteld op het dek en deinde als deel van dit ijzeren lichaam mee op de kalme golven van de rivier. Even op reis, tien minuten maar, maar toch. Eenmaal aan de overkant dwaalde ik langs verlaten kranen en dokken, uitgerangeerde treinstellen en klinische nieuwe creatieve industrie, en maakte wat foto's, beeldde me een ander leven in. Uiteindelijk streek ik neer aan een tafeltje met het IJ aan mijn voeten, en uitzicht op een onderzeeër. Rechts het snijtandscherpe profiel van de havens, waar volop wolken werden gefabriceerd. De dag was nog niet voorbij en, zo zou later blijken, ook zeker niet compleet, maar ik was even klaar. In alle rust sloot ik dan eindelijk mijn ogen en verdween achter een glimlach die voor iedereen bedoeld kon zijn.