Nietigheid

Ik zou naar Tilburg gaan vandaag, of toch naar Arnhem, maar stapte uiteindelijk in de trein naar Haarlem. In De Hallen ging ik kunst kijken en eigenlijk kon ik na het bezoeken van de eerste zaal al weer naar huis. Daar werden drie video's van Guido van der Werve vertoond. Zijn muzikale schaak- en landschapsfilm Nummer twaalf legde mij volkomen het zwijgen op. Van der Werve betoonde zich een estheticus met clichévragen naar de schijnbare oneindigheid van de dingen: die van de combinaties van zetten in het schaakspel; van noten in de muziek; en van het tellen van de sterren aan de hemel. Toch gaf deze droogkloot eerste klas op zijn eigen vragen wel hele mooie antwoorden, met melancholieke muziek en indrukwekkende beelden van landschappen waarin de mens de mens een mier is. We kennen eindeloze reeksen mogelijkheden, alle even waardevol als nietig. Toch zal ik dat rare mannetje dat zich aan de voeten van gestorven bomen op de helling van Mount St. Helens een weg naar boven worstelt en godsgruwelijk eenzaam en alleen, van alle leven verstoken achterblijft bij zijn huisje op de San Andreas breuklijn, niet licht vergeten.
Ik dronk een troostcappuchino op een winderig terras aan de overkant en wandelde voor de vorm nog wat door de uitgestorven binnenstad, maar Haarlem kon me vanmiddag verder gestolen worden. De leeggestroomde geest was weer nieuw leven ingeblazen, zij het met een besef van nietigheid. Ook mijn bescheiden onderneming van vandaag was voorbij.