Er zijn of er niet zijn

De dinsdagavonden sluiten steeds dichter aan op mijn beleving. Ik zal het t-woord niet gebruiken en spreken van een 'samenloop van omstandigheden' (zoals Veronesi dat steeds doet in zijn roman Kalme chaos, die ik nog steeds aan het lezen ben, die me op een prachtige manier ongemerkt dwingt langzamer te lezen, en hooguit twintig bladzijden per avond). De samenloop van omstandigheden dus was prachtig. Vanavond deden we oefeningen in aandacht; er zijn of er niet zijn. Geen Shakespeare maar tai chi. En nadat ik daar het hele weekend mee geworsteld had, voelde ik het nu in mijn armen en benen dat je zwakker staat als je niet met je volle aandacht bent waar je bent. Terwijl je bijkans onverplaatsbaar bent als je de druk aanvoelt en weerstaat alsof die deel van je eigen lichaam is. De paradoxen van de waarheid flonkerden helder als sterren op deze koude dinsdagavond. Schitterend, en voelbaar in elke vezel van mijn lijf. Ik ben hier. Nu.