Stikstof

Het is woensdag. Nee, zult u zeggen; het is donderdag. Mijn blogbesef kent echter een zekere vertraging, dus: het is woensdag. Na twee dagen van hard werken en sportieve inspanningen, bevinden tai chi-vriend J. en ik ons tegenover elkaar aan het schaakbord. Terwijl we ons ondanks onze vermoeide lichamen proberen te concentreren op het benodigde denkwerk voor onze zetten, leiden we elkaar af met verhalen. J. vertelt van zijn duikvakantie in Egypte, waar hij onder andere dook bij het wrak van de Thistlegorm, dat in WO II getorpedeerd was: een schip vol tanks, vrachtwagens, motoren en zelfs een stoomlocomotief:


Omdat ik een groot liefhebber ben van leegstaande fabrieken, in onbruik geraakte machines en andere vormen van verval, lijkt me dit wrak zo ongeveer het paradijs op de zeebodem. Tegelijkertijd word het me koud om het hart bij de gedachte dat ik, om daar te geraken, tot 35 meter in zee zou moeten afdalen. Dat nooit. J. vertelt over de bijwerkingen die sommige ongetrainde duikers kunnen ervaren op dergelijke diepten. Door de toegenomen druk en vooral de grote hoeveelheid stikstof in hun bloed, kunnen ze ongecontroleerde buitelingen en grappen gaan uithalen. Dergelijke capriolen kunnen op die diepte grote gevolgen hebben. Wanneer je een val maakt en naar 50, 60, 80 meter daalt, kan je zomaar wegzakken naar 700, 800 meter, een kilometer en... nooit meer terug. Ik zie het mezelf meteen doen: een spontane salto vanwege de ogenschijnlijke opheffing van de zwaartekracht en hop!
Gelukkig hervind ik even later mijn geestelijke rust weer - en win het potje. Door een samenloop van omstandigheden zullen we maar zeggen.