Dagje in het sanatorium

Vanmiddag hebben we over de verlaten terreinen van Beelitz Heilstätten gedwaald. Urban exploring op het platteland, voorbij Potsdam nog. Ongehinderd dit keer, en in tegenstelling tot wat ik had verwacht, kreeg ik ook niet het onheilspellende gevoel dat de geest van de patiënten nog door de vertrekken waarde. Een enkele keer zag ik het gras bewegen op een manier zoals alleen een mens of dier dat zou kunnen doen, maar beide bleven onzichtbaar.

We liepen er, vanuit een zwijgend gemaakte afspraak, fluisterend over het terrein, ver van alles en iedereen, opgelost in de verbeelding. Tot ik plotseling een sms ontving. Ik schrok me wezenloos van het geluid. We bestonden nog. De anderen bestonden nog. Er was nog een andere wereld.